Montimeru

He ej fortalt dej om då ej gjekk mej oppå den derre Kilimanjaroen?
Åja..
Ka me Mt. Meru da?
Nei, der ser du..det he sej slik:

Laurdag 14. Mars hadde både Team Devold og Helgetur tid til å bestige Arusha si stoltheit, nemleg Mt. Meru på 4562 svimlande meter over havet. Som alt anna i Tanzania bør dette talet takast med ei klype salt, men høgt er det iallefall. Med for Team Devold denne gongen var meg sjølv som før, men for Helgetur stilte denne gongen misjonær Per Ove og 1-årsmisjonær Trond istadenfor den totalpanta nybakt pappaen JærJarle.

Trond og Per Ove viser 200 USD i Tanzania sine største sedlar

På grunn av sakn av Noreg hadde Helgetur allereie bestemt at vi skulle køyre ein vanleg norsk viddetur-stil på toppturen med full oppakning, primus og telt. At nokon i Noreg nokon gong har, eller ville ha, gått 3000 meter i kontinuerleg oppoverbakke med dette er vel omtrent like sikkert som tilgongen på reint vatn i Tanzania, men ting let seg ikkje rokke. Heldigvis fekk Team Devold lagt ned forbod mot telt, og husromet for ekspedisjonen vart då hyttene som teltet måtte skvisa seg inn imellom. Men glade og fornøgde drog alle i veg djupt inn til Arusha Nasjonalpark sitt indre, med lusekofte og ludviksekk.

Det fine med ein topptur til Meru er at det berre er å møte opp med sekk, rikeleg med klede og sjokolade ved inngongen til nasjonalparken, so ordnar alt seg. Parken har fast lønna Ranger Guides som står med børsa ladd klar for å geleide turistar opp til toppen for ein billeg penge, og berarar står klar med piggsko og spinat for å ta bagasjen raskast mogleg oppover. Eit lite skår i gleda var at vi måtte parkere bilen hjå ein av Rangerguidane sidan ting kunne bli stjelt om bilen stod på parkeringsplassen ved Rangerhovudkvarteret. Rare greier, sidan dei einaste der er parktilsette og bavianar.

Nesten umiddelbart gjekk vi forbi eit par giraffar som gløtta opp ifrå buskaset. Rett nok eit ganske høgt buskas. Kika vi litt vidare såg vi ein haug med Pumba som gjekk og dreiv dank på savanna, og kika vi andre vegen såg vi ein flokk vannbøflar. Vannbøflar er ikkje til å spøke med, og eg siterar ein safariguide i Lake Manyara for å illustrere: "It is very dangerous to camp in a tent in Lake Manyara. In the night maybe a pack of lions is out hunting around the tent. Then, if they find a buffalo and attacks it, the buffalo gets angry and can run you over." Nevermind the lions der altso..

Meg som neverminds the buffalos.

Dagsetappene er på papiret korte og greie, med 1000 meter stigning kvar dag. Siste dagen går ein utan storsekk omtrent 1000 meter opp til toppen og so ned att 3000 meter til utgongen av parken. Helst før kl 18:00, for då stengjer dei porten og vi er overletne til ville dyr og mørke. Det kom raskt for ein dag at Peri sine kun-30%-igjen-av-menisken-kne og Trond sin halvvegs gjennomførte kneoperasjon på begge bein var eit problem som ikkje forsvann om ein let vere å tenkje på det, og vi måtte raskt bytte litt om på vekt og sekkar i den første, og einaste, bakken. Men både turen og naturen første dagen var vakker og ven, med ville dyr, fossefall, jungel og utsikt over parken.

Fossefall og Trond.

Per Ove, eller Peri som han vert kalla i beste Riise-style, viste raskt liten vilje til å lytte til erfarne fjellfolk, og kniva heile tida om leiinga med Rangerguiden. Team Devold og delvis Helgetur, ringrevar innan høgd og haudeverk, heldt seg mest bake og freista å drage ned gjennomsnittshastigheita om ikkje anna. Grunna ytre omstendigheiter var det likevel vanskeleg å ha ei like god oppstigning som Kilimanjaro, og regelen vart heller 5 gongar vekta, 3 gongar raskare oppstigning og på halvparten av tida som Kili. Heldigvis er Mt. Meru over 1000 meter stuttare enn Kilimanjaro, og håpet om å vere i god form til å dokumentere levde enno i beste velgåande.

Helge i god form på jakt etter dyr.

Vi kom oss vel opp til første hytta og åt pannekaker. "Dagens dyreliv" kom då eg sat meg med kamera litt inne i skogen for å slappe av, og ut av buskaset kom ei lang rekke med ganske beefy bavianar. Heldigvis skal det ikkje stå på beefy, og det enda med at dei stakk ein annan veg. Veldig tøft og alt det der=) Også tøft var åtvaringa ifrå Rangerguiden: "Be careful when you go out to the toilet at night. There might be buffalos, and they are most active at while it's dark." Spice up your life.

Dag to foregjekk stort sett likt, bortsett frå vesentleg færre dyr og meir urskog. Trond lanserte før turen eit forslag om at vi skulle ta med masaimachetene våre for å høgge oss veg gjennom urskogen på sida av stien. Dette hadde gått ganske seint, for med urskog meiner eg store tre som er altfor gamle og mosegrodde. Det hadde vore raskare å brukt machetene til å skubbe trea over ende, men dette hadde ikkje vore like gøy.
Eller..aldri sei aldri og alt det der..

Trond testar urskogen.

Då vi hadde komt oss opp til hytta var det berre å finne seg eit rom og hive seg på senga. Den som ville kunne ta seg ein liten tur vidare oppover til Little Meru, men det var det kun eg og Tanga-Trond som ville. Ein hyggeleg tur med både utsikt, miniantiloper og posering på toppen. Vi kom oss ned att, vel vitande om at vi hadde gjort alt etter akklimatiseringsboka (sov lågare enn du har vore tidlegare på dagen).

Trond med kvikklunsj på Little Meru. Har eit bilete der han ser i kamera og smilar, men dette er definitivt meir ekte.

Den 3. dagen tjuvstarta litt, då vi hadde planlagt avreise ifrå hyttene kl 01:30 MT (Mzungu Time). Eg har det i ryggmargen å vere litt seint ute på morgonen og heller ta det igjen utover dagen, so avreisa vart trulegvis ikkje før rundt 02:00. Still MT..
Vi brukte topptursekken min, på Mr.T, og storsekken min godt igjensnørt, på meg. Vel, godt igjensnørt var å ta i litt, for eg hadde sjølvsagt dunjakka oppi sekken og tilbaud den all plass den ville ha. Dette førte til ekstra barsk oppakning og dertil barske bilete. Barskt vil eg i tillegg seie at skjegget mitt var, då eg ikkje hadde barbert meg sidan slutten av januar. Siste 1000 meterane starta i godt sunnmørsk ver, med våt skodde og 10 grader, og eg naut det! Rundt desse tider fann eg ut at eg hadde klart kunststykket å gløyme att all sjokolade og anna snop nede på sengekanten min på hytta. Memo til meg sjølv: Gjekk overraskande bra utan eigentleg, bør prøvast oftare. Men ja, vegen bar bratt oppover i bekmørke, og skodde, og vi fulgte blindt anvisningane til Rangerguiden. Han heitte eigentleg Fredrick, men sidan det er vanskeleg å seie i lengda døyper eg han om til Frede. Frede Joakim.

Peri på opptur.

Eg hadde håpa på iskaldt og klart ver utover natta, men fekk ingen av delane. Ikkje før vi var oppe på ryggen, eller the saddle som det heiter på swahili. Då fauk tåka vekk og ein knivskarp og stjerneklar nattehimmel opna seg opp. Tanzanianarar er om mogleg enno meir nøysomme med pengar enn skottar, og sidan lys kostar pengar var det ikkje eingong ei einaste billykt i heile regionen som skjemma nattehimmelen vår! (Mange køyrer faktisk med lysa av, heilt sikkert av økonomiske årsaker).

Helge på opptur.


Meg med ekspedisjonsskjegg på opptur.

Peri var sjølvsagt i tet heile tida, og hadde ein imponerande siger på pulsmålinga med puls heilt nede på 90-talet. Eg var ikkje heilt der, men bar til gjengjeld ein sekk full med nytelse i dunjakkeform. Toppen var forreven og majestetisk, og ein augneblunk lurte eg på om det måtte verte real klyving til får å nå toppen. Dette vart med tanken..vi tok iallefall ikkje den vegen. Peri la inn ein spurt for å nå opp før Frede, og låg som eit slips og harka når vi andre kom plystrande opp. Vi hadde bomma grovt på tida og var altfor tidleg oppe, so alle utan dunjakke og skift, som vil seie Helgetur, stod med makk i raua og dreiv med skuggeboksing. Team Dunvold hadde det heilt greitt=) Sett bort ifrå at eg igjen hadde klart eit kunststykke. Høyr no: Lenger nede i bakken hadde eg teke av sekke for å gi ut ei vatnflaske til Perifer, og hadde gløymt å ta med kameraveska mi vidare derifrå. So der stod eg på toppen, i motsetning til Kilimanjaro i kjempeform, men altso utan kamera til å ta bilete. Helge var difor den einaste som faktisk orka å ta bilete på toppen. Kjempegreier, for Helge gav seg først litt etter at han var lei å ta bilete av oss på toppknausen. Dun i soloppgong er utan tvil den nye elg i solnedgong!

Toppen fotografert etter at eg fann att kameraveska mi.


Nedtur med Kili i bakgrunnen.

Når vi hadde sett starten på soloppgongen var det påtrykk for å starte på nedstigninga ifrå både Frede og Helgetur, og so ytra, so gjort. Litt overraskande gjekk nedoverturen nesten seinare enn oppoverturen, mykje grunna 30%-menisk-Peri. Omtrent alt faktisk. Men det var ein flott tur over sadelen, med fjong soloppgong og utsikt over Kilimanjaro samt nokre fine fjellknausar også. Halvvegs nede i bakken sa nokon det alle tenkte, at vi kjem oss aldri 3000 meter ned i dette døgnet med dette tempoet. T-bag og Haggis stjal difor kremjobben med å gå ned i eige tempo for å lage til mat medan eg bremsa på giren bak Periskop slik at han ikkje skulle døy åleine på fjellet iallefall om kneet streika.

Toppen ifrå Rhino Point. Skulle visst vere ekte nashornknoklar det som ligg der og sleng.

Vel nede fekk vi i han mat, før vi alle heiv oss i soveposen ein liten time. Til no på turen hadde eg sove omtrent 1 time totalt, og heller ikkje no vart det særleg suksess. Eg levde over. Neste etappe gjekk om mogleg enda seinare, men nedover kom vi oss likefullt. Eg gjekk bakerst heile tida og hadde rikeleg med tid til å utvikle ein relativt god sjølvutløysarteknikk. Har mange, og ikkje kjempebra, bilete av meg oppe i forskjellige tre som stod lagleg til på vegen eller var pussige nok til å ta omvegen om. Eg fann ei god rytme, med sjølvutløysar for å gje forsprang for deretter å sleppe seg laus nedover. Eg har ein kjempeteori om at det er bremsinga ein vert mest sliten av, so minst mogleg av det er til det beste. Litt sidevegs byksing ned bratte parti kan òg hjelpe, iallefall for feelflowen. (Der fekk du den Maasen).

Illustrasjonsbilete av teknikken.



Etter ca 4 år kom vi ned til første hytta att. Trelgetur hadde igjen gått i framføre for å fyre opp primusen, men sidan eg bar på all ekstra drivstoff vart det ikkje særleg fres før alle var samla. Helge varta opp med Torosuppe og brød som Periperi vart relativt laus i snippen av. Ublyge lovnadar av typen "Om eg hadde vært ei jenta...sånn passe goodlooking.." og "Eg ska personlig ringa na den så kapre deg og sei te na..." kom som perle på ei snor, til usikker jubel ifrå oss andre. So til den dama som skulle finne på å finne Helge, ikkje bli redd om det plutseleg ringe ein halvamorøs korttidsmisjonær med engasjert rogaloslodialekt og mykje på hjartet. Tips til Peri; har du høyrt om telemarketing?=)

Trond og Helge og elefantkula Kjell.

Etter langt om lenge, og lenger enn langt var vi endeleg nede, kun avbrote av ein vannbøffel eller to som skula stygt på oss når vi passerte medan Frede stod klar med børsa. Beina var ganske såre etter den lange turen, men alt ordnar seg med høddshorts, flippfloppar og cola. Fekk ein skikkeleg fin diplom i tillegg for å bevise at eg har vore på toppen. Veitkje heilt kva eg synest om akkurat det derre der..

Illustrasjonsfoto for å vise kor nær vi var naturen.

Vel heime sov eg ganske bra=)


Meg. Ganske bra.

ps. Ein av mange tankar; Etter å ha gått denne turen som kostar 150-200 USD totalt sit eg att med inntrykket av at..Kilimanjaro er trulegvis eitt av dei aller mest oppskrytte og kostbare fjell eg veit om, og å fare eins ærend ifrå Noreg for å gå opp der er som å...ja..gå over bekken etter ei bøtte, gå tilbake og sitt på bøtta i ein time for deretter å gå over bekken, utan bøtte, etter vatn. Ein ting er om toppen er på vegen til eitt eller anna, men dette er nok sjeldan=) Orsak for alle eg no trakkar på tærne, og som plaster på såret kan desse lese opp att dette avsnittet.
For den som lurte er dette blogginnlegget på akkurat 2069 ord, ikkje medrekna bilettekstar. Til samanlikning er den o store oppgåve 2 for vårsemesteret på Hald på 2500 ord. Skikkeleg kjipt å vere Haldstudent, kun skriving heile året=)

Bildøy Cup – 1 cup for livet

Etter Bildøy bibelskule si Mbulu region-rundreise stakk dei tilbake til Arusha og oss. Dette var veldig kjekt, spesielt sidan den herlege gjengen no var blitt ein husvarm og herleg gjeng. Den 21. mars braka det laust på Sheik eittelleranna Stadium, Arusha sitt svar på Høddvoll stadion, og eg hadde hatt mykje førebuingsarbeid i forkant. Eg var naturlegvis spent, sidan i overkant mykje av arbeidet skulle bli gjort same morgon. På førehand hadde eg laga eit excel-ark av dei heilt sjeldne for å halde styr på alt ifrå gruppespel, målforskjell, vinnarar og ikkje minst...tidsskjema. Tilogmed den uoppmerksame lesar kan her skjøne at det var meir som kunne gå gale enn som kunne gå bra. Oppmerksam som eg var hadde eg laga tidsskjemaet til slik at ein til ei kvar tid kunne gå inn og setje inn "Actual time of start", og alt etter dette vart retta etter dette. Dette skulle vise seg å vere både genialt og ikkje naudsynt i det heile.

Eg sjølv var skuld i ein halvtimes forseinking ifrå starten av, og ein revirhissig banemeister la på ein ekstra halvtime oppå dette fordi han ikkje ville låne ut oppmerkingsvogna til oss. Same banemeister, la oss kalle han Roy, stifta eg bekjentskap med dagen før, då eg blei med ansvarleg-for-å-leige-stadion-Joseph for å forhandle. Joseph hadde besøkt Roy 4 gongar før på "kontoret" "hans" utan å heilt kome igjennom vedkomande sitt ego, so denne gongen tilbaud eg meg å vere med for å yte litt ekstra pondus til Joseph med heilskjegget og mi kvite hud. Pinleg nok for Roy funka dette optimalt, og hugen kunne endeleg få litt ro fram mot turneringa neste dag.

Bildøy hadde frå før fått so lite informasjon som mogleg, men tok dette med eit smil. Volleyballseminara undervegs i cupen som vi hadde hatt store og visjonære planar om i forkant vart vel teke med eit smil det òg, mykje grunna standhaftige og stolte cupdomarar som nekta å legge frå seg FIFA-reglementet med overtidstillegg i kvar omgong. Det vart i tillegg litt krangel om regelen om å måtte ha minst 3 jenter på bana til ei kvar eigentleg skulle vere "max 3 jenter på bana til ei kvar tid". Det var den einaste logiske slutninga for dei, sidan jenter er dårlegare i fotball og sann..

Ja, men det e faktisk sant. Alle veit det, men det ekje politisk korrekt å sei det.

Begrepet rein takling har eit litt meir nyansert innhald her i Afrika enn heime.


Litt skrammer her og der må ein rekne med under ei slik tilstelning.

Kontorkompis, og tilsett i CHRISC, Phyneous viste eit uoppdaga talent som pratmakar på høgtalaranlegget og var i tillegg den einaste som kunne få den innleigde DJ-en til å la vere å spele musikk nokre få sekund. Tanzaniansk bongo flava kan vere kult til tider, men altso ikkje i dag. At eg vakna med 38,5 i feber denne dagen og var tungt dopa ned på paracet samt at høgtalarane stod 1,3 meter ifrå sekreteriatet gjorde sitt til dette. Men Phyneous heldt ut heile vegen i sekreteriatet og klarte å formidle beskjedar på swahili som tydelegvis vart forstått korrekt. Heilt strålande! Til ære for P Diddy tek eg med eit bilete heilt ut av samanhengen av han og ammande masaiar.

Og ja, masaimamaen helde ein ballong ho fekk med Bildøy, og e stolt av det!


Straffer skulle takast utan tilløp for å kompensere for liten 16-meter og skjøre mål.

Tidlegare år har Bildøy lete vere å toppe dei to laga dei stiller, og dette har ført til mykje glede og fellesskap på bekostning av sportslege resultat. CHRISC har kun sett dei sportslege resultata, og var relativt bråkjekke i forkant av cupen. Det dei ikkje visste var at i år skulle Bildøy reise kjerringa og stilte med eit av to lag som var toppa. Stor var undringa då dei sendte både CHRISC Arusha og St. James Church sine lag rett ut i gruppespelet. Ei cupbombe på størrelse med då Hødd slo ut Rosenborg på straffer i NM var eit faktum, og folket jubla. Favoritdödaren Bildøy vart diverre eit nummer for små i semifinala, og tapte i tillegg bronsefinala på nokre tvilsame avgjersler i straffesparkkonkurransa.



Semifinala enda med at Bravo FC gjekk vidare til finale, medan Bildøy måtte bite i den sure gnuen og spele bronsefinale. Stemninga etter kampen var allikevel god, og på biletet ser vi Magnus gratulere den kontinuerleg dansande keeperen til Bravo FC.


Bildøy var ute på isen fleire gongar mot CHRISC Moshi, og må seiast å vere heldige som kom seg til straffesparkkonkurransa.


Heroisk og konsentrert keeper for Bildøy i den skandalebefengte bronsefinala.

Bibelskulen var i tillegg til å vere hovudgjestar i sin eigen cup ansvarlege for å halde ei andakt i pausa. Dei gjekk for eit dristig alternativ med å dramatisere likninga om den bortkomne sonen, men vrien gjekk rett heim hjå deltakarane og det vart faktisk ei stille pause ifrå fotballdiskusjonane rundt omkring på tribuna. På biletet ser vi Henry som Jesus og Magnus som bortkomen son i den dramatiske og avgjerande toppaugneblunken til likninga.


Biletet er kjempedårleg med tanke på det meste av fargar og utsnitt, men det gir ej blanke i for det var ein viktig del av cupen og må forteljast likefullt.

Bildøy var ikkje heilt tilfredse med å ta til takke med 4. plass etter at domaren dømde ei straffe ut etter å ha gått i tverrliggaren og, med videobevis ifølgje Bildøyrektor Amund, inn i mål før den gjekk ut att. Under ein gåtur i byen ei stund etter turneringa såg imidlertid Bildøy CHRISC Moshi, som hadde slått dei i bronsefinala, køyre rundt i ein innleigd dalladalla (grovstyla minibuss) med alle menn og maks tre kvinner samt ein stykk pokal henge ut vindauget på si sigersrunde i byen. Då desse fekk auge på Bildøy var det, ifølgje Magnus, ingen ende på jubelen og hoiinga. Den norske delegasjonen kom til at det kanskje var like greitt at dei fekk 4. plass når dei såg gleda i augene til denne gjengen..

Familie og gnu (Safari)

I tillegg til å sjå igjen meg var familia lystne på å sjå kva dette med safari eigentleg var. Vi sala difor opp og reiste til Tarangire, Ngorongoro og Lake Manyara på ein 3-dagars safari. Eg, mamma og pappa, lisjebror Torstein og Helgu. Etter ei lengre prisrunde enda valet på Sunny Safaris, noko som ikkje skulle verte eit heilt problemfritt val ser eg i ettertid.


Og ja, eg og pappa kjøpte oss like cowboyhattar. Because we're worth it.

Litt forseinka kom vi oss i gong, og snart var vi på full fart mot første stopp, Tarangire nasjonalpark. Parken var ein fantastisk stad, med fantastisk natur og mange dyr. Etter kvart slutta vi å stoppe kvar gong vi såg elefantar, og dette har eg ikkje opplevd sidan.


Andre, derimot, hadde ikkje anna val enn å stoppe.

Det var rett nok ikkje heilt tomt for folk i nasjonalparken, men etter kvart vart vi vande med synet av aldrande tyske safarituristar. Her eit klassisk eksempel.


Same ettermiddag skulle vi transportere oss til Karatu, ein ingenmannslandsby som har den fordelen at den ligg stort sett mellom dei fleste nasjonalparkane. I tillegg kan ein få tak i raud banan. Fiffig. På veg dit gjekk det imidlertid skeis for safaribilen vår, foerst ved ei punktering og deretter ein pitstopp etter nokre massive motbakkar for å fylle på meir vatn og kjoele ned motoren. Jekken som fulgte med bilen var av det rustne slaget, og sjåfoeren måtte melde pass på å senke bilen ned att etter dekkskiftet=) Dette kom imidlertid som bestilt for han pappa, som ser på ferie utelukkande som ein sjanse til å gjere annleis arbeid. å fikse jekken var kanskje det artigaste han gjorde den dagen=)


På Bougainvillea Lodge fekk vi god oppvarting med mangerettars middag, men litt surt var det at toget var gått for bading i bassenget og å få massasje. Neste dag stod vi iallefall meir eller mindre klar for nye opplevingar i Ngorongorokrateret. Dette var fine greier, og hoegdepunktet var nok for min del då vi snubla over to gepardar som låg og dreiv dank etter eit tydelegvis stort måltid. Bortsett frå gnu, sjoelvsagt, må nok gepard vere det mest fascinerande dyret i Afrika. Ellers såg vi mange dyr og turistar.


Meg og lisjegullet til familia på toppen av kraterkanten foer vi koeyrer ned dit. Heilt ok utsikt.


Flodhest som symjer på rygg.


..men at det er et blinkskudd det kan ingen komme fra.


Loever er eigentleg skikkeleg svaere!


Litt som linsa til stakaren her. Nauta praktisk akkurat der..hehe.


Derettter bar det tilbake til Bougainvillea igjen for eit betre måltid mat og avslapping. Vi fekk testa bassenget, men det var sopass kaldt at det var meir plikt enn pleasure. Siste dag vart vi ein time forseinka grunna at safaribilen ikkje ville starte. Sjåfoeren tenkte ikkje at å gje beskjed kanskje var greitt, men etter ei god ringerunde fekk vi fordelt kjeft og skuld ganske greitt. Siste stopp var Lake Manyara, som er kjend for treklivrande loever og store mengder flamingoar. Safarimessig vart det ein liten nedtur for vi hadde sett det meste frå foer. I tillegg såg vi lite av leopardar, og vatnstanden var sopass låg at vi ikkje kom naer nok flamingoane til at det vart toeft. Men sjoelve turen var koseleg, med kvalitetstid attmed familia og Helge. I tillegg dengte han pappa til ein hissig bavian som var inne i bilen for å ta epla våre. Historia er definitivt verdt posen med eple!


Collabus ape-eittelleranna. Desse hadde ingen skuld i epleslangen, men hadde derimot eit halvhjarta angrep på oss med halvspiste baer.


Mamma og pappa på ein lunsjplass, mette av inntrykk og mangel på treklivrande loever=)


Same lunsjplass, nye folk. Her fortel safariguiden vår, Idar, roevarhistorier ifrå nasjonalparkar og FN-jobben hans då han var ung.

Familie og fly (og Haydom)

Som kjent ifrå tidlegare blogginnlegg kom familia mi på besøk for å sjå kor livet i Arusha er. For å varte opp med noko spesielt i starten avtala eg eit besøk til Haydom Hospital med småfly. Pappa, som ser på seg sjølv som gamal flygar, trivdest sjølvsagt godt framme med co-pilotspakane. Mamma, som nesten gjorde omvisinga der til eit avhøyr om prosedyrer og utstyr, såg òg ut til å trivast. Eg og lisje Torstein gjekk rundt og hadde det kjekt vi me.



Veldig artig er det òg at pappa er heilt overbevist om at alle verditing er tryggast i hans oppbevaring. Dette resulterar ofte i ein utprega turistlook.



På veg tilbake flaug vi ein omveg for å kike på den heilage og aktive maasaivulkanen Oldonyo L'engai og Ngorongorokrateret. Fine greier det me=)



Og la oss avslutte med dette biletet.

Mwanza - rock city

Vi hadde, etter lang masing, endeleg fått til å reise til ein ny stad i Tanzania og halde seminar. Temaet var førstehjelp, noko som vi begge føler vi har grei kontroll på. Turen gjekk til Mwanza ved Victoriasjøen, ein tur som tek 12 timar om bussen har 3 toalettstopp, ei 15 minutts matpause og elles ligg i 105 km/t. Vi kom fram på tida. Phyneous, på den tida utdanningsansvarleg i CHRISC, var med oss for å passe på at vi ikkje sa noko dumt og elles oversetje det vi sa til swahili. Greitt nok. På veg inn til byen fortalde han at Mwanza vart kalla "Rock City", og eg fekk straks forventningar i retning Kiss sin heftige slager ifrå 1976 med nesten same namn. Dette skulle imidlertid ikkje vise seg å vere i nærheita av sanninga.


Som vi ser er sjåføren litt etter skjema ifølgje speedometeret. Legg merke til det vertikale panelet med knappar, det er alle alternative tutelydane han har tilgjengeleg. Og ikkje alle varer under 5 sekund. Vanleg prosedyre var å daske handa borti 3-4 av knappane og deretter litt opp og ned kvar gong det kom ei folkemengd eller ein kjenning.

Det som viste seg var at heile Mwanza er full av denne spesielle steinformasjonen her, og byen er omkransa av åsar som ser ut som har ein halv Stonehenge oppå seg. Utruleg stileg, og etter kvart kom eg til at dette var ei god erstaning for menn med sminke og gitarar med rakettutskytingsrampe. Byen var skikkeleg fin, og det var ei fryd å berre gå rundt og kike i gatene.


Phyneous skodar ut over Victoriasjøen. Han er forresten ifrå utkanten av Mwanza.


På trass av dette hadde han aldri vore oppå denne steinen i sentrum. Det vart det ein stopp på, heldigvis.


Mwanza - Rock City frå ein annan vinkel.

Seminaret, derimot, gjekk ikkje like vakkert for seg. Det starta relativt dårleg med at kun 4 av 15 deltakarar hadde møtt opp etter 45 min. Litt før 10, etter ca 1,5-2 timar, kom vi imodlertid i gong med omtrent rett antal deltakarar. Vi hadde spanande tema på papiret som til dømes hjarte-lungeredning, støttebandasjer - "how to?" og båre - Macgyver style.


Phyneous og CHRISC-leiar i Mwanza, Wallace, med ei "kva var det eg sa"-mine ein halvtime etter "starten".


Helge viser hjartestartarteknikken på dokka vi hadde med.


Vi la stor vekt på praksis, og alle fekk teste ut alt vi lærte dei.


Under pausene hadde vi leikar. Her freistar vi å lære vekk Hi-Ha-Ho/sherriff-leiken, med overraskande lite hell. Det stod slett ikkje på vilje eller innsats, men det ville seg rett og slett ikkje. Gøy hadde alle det likevel, og leiken skulle verte ein gjengongar på den seinare National Camp (som ikkje har skjedd enno).

Under ei runde i byen såg eg plutseleg ei høg bygning med openbart god utsikt. Med uvitenheit og mzungu power kom vi oss forbi vaktene og opp i øvste moglege etasje. Der oppdaga Phyneous at han hadde høgdeskrekk og aldri hadde teke ei heis før i sitt liv. Moro=)


Etter siste seminaret var vi inviterte til å sjå ein CHRISC-kamp i byen. I ettertid skjønte vi at det betydde at trenarane for begge laga var med i CHRISC og ikkje at alle var det. Likefullt var det moro, og eg hadde i tillegg min første oppheita krangel om prisnivå på inngongsbilletten og hudfarge=) På SWAHILI!


Christiano Ronaldo tek rennfart på ein farleg dødball.

For å feire endt oppdrag stakk eg og Helge på ein fin restaurant ved elvebreidda. På veg heim får vi praia denne snasne karen i sin Toyota Starlet med styling. Med seg i bilen hadde han, og dette er reine fakta, eit Whigfield-album. Og med slagerar som "Saturday night" råna vi oss heim til hotellet. Ei herleg oppleving!